เคยคิดว่าอะไรก็ตามที่เรามองว่าเป็นเรื่องไกลตัว ไม่ช้าไม่นานจากที่เห็นเป็นความทรงจํา เลือนลาง วันหนึ่งมันจะพุ่งเข้ามาอย่างช้าๆ หรือฉับพลัน ชนิดที่เราไม่คาดคิดเลยทีเดียวว่า สิ่งเหล่า นั้นจะชัดเจนขึ้นเสียจนไม่ต้องเพ่งสายตามองให้เมื่อยอีกต่อไปแล้ว เพราะมันชั่งใกล้ตัวเราเหลือเกิน แต่เรากลับปล่อยให้มันผ่านไปโดยไม่รู้สึกอะไร ซึ่งก็รู้อยู่แก่ใจว่ามันมีอยู่จริง

แต่จุดเปลี่ยนของชีวิตที่พลิกสลับจากหน้ามือเป็นหลังมือที่เราคว้านหาไปสู่สิ่งที่ดีกว่า ตลอดชีวิตที่ผ่านมา เรื่องสําคัญในบทเรียนที่เราได้รับ กลับต้องแลกด้วยการสูญเสียอะไรบางอย่าง ไปแล้ว เราถึงได้เข้าใจมันอย่างลึกซึ้ง ซึ่งมันจะคุ้มค่าหรือไม่กับการแลกเปลี่ยนนี้ จะมีอีกกี่ครั้งกับ การคร่ําครวญถึงสิ่งที่จากไป

ถ้าเรารักษาคุณค่าของการมีอยู่ไว้ให้ดี ให้มากกว่าจดจําคุณค่าของการสูญเสียให้ขึ้นใจ แบบที่ 2 คงจะให้อรรถรสที่มีรสชาติกว่า เพราะโอกาสที่คุณจะแก้ไขกับบางอย่างมันเสียไปแล้ว แต่ โอกาสจะอยู่กับเรานับจากวันแรก ที่เรารู้คุณค่ามันจนไปถึงวินาทีสุดท้ายที่เสียไป แน่นอนว่าคุณคง ไม่พลาดโอกาสดีๆ นั้นไว้ จริงไหม? ถ้าคิดจะรักใคร หรือแบ่งปันอะไรดีๆ ให้กับใครสักคน คนที่ยาก ลําบาก คนที่เป็นคนพิเศษ หลังจากอ่านจบแล้ว คงเป็นเวลาที่เหมาะที่สุดที่เราจะเริ่มทําสิ่งดีๆ ให้กับ คนอื่น ให้กับตัวเองบ้างนับจากนี้ไป และพอกันทีกับคําว่า “สายเกินไป...”