บางทีความท้าทายก็เป็นสัญญาณ ของสิ่งที่มากระตุ้นเตือนให้เราทําในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะทําได้ และไม่เคยทํามันมาก่อนได้ดีกว่าความรู้สึกอื่นๆ แต่มันก็มีอันล่องหนหายไปกับตาได้ในทันที ทันใด ด้วยสาเหตุเพียงปลายขน อย่างเช่น ความขี้เกียจ (หรือหลายคนมองมันเป็นปัญหาใหญ่ก็ได้นะ) แต่ก็ ยังนับว่า ถ้ามีความรู้สึกนี้เกิดขึ้นบ้าง เวลาทํางาน หยิบจับอะไรๆ ก็น่าทําไปเสียหมด และไม่เบื่อเลย ทีเดียวแถมเรายังรู้สึกด้วยว่า พอทําแล้วมันออกมาได้เกินกว่าที่เราคาดหวังไว้ซะอีก

ซึ่งก็ต้องสร้างความรู้สึกนี้ด้วยตัวเองเท่านั้น และก็หวังว่า “ความเบื่อหน่าย” จะไม่เข้า มาทําลายมันไปจนหมดเสียก่อน คนที่ผ่านจุดนั้นมาได้แล้ว คงจะเจอตัวเองในเร็ววัน และรู้ว่าอะไร คือสิ่งที่ทําให้เราอยากเรียนรู้ อยากเล่น และทดลอง จนต้องลงมือหาคําตอบด้วยตัวเอง และเราก็ เชื่อว่า ไม่ว่ายังไง “ศิลปะก็ยังเป็นเมล็ด ที่พร้อมจะแตกหนอ ออกผลได้ทุกที่ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน” มันเป็นจินตนาการ เป็นความรู้สึก เป็นลู่วิ่งที่มีผู้คนส่งต่อไม้ไปเรื่อยๆ ไม่สิ้นสุด

และโลกกําลังเดินไปข้างหน้า วัฒนธรรม ปรัชญา ตัวตน ไม่ได้เป็นสิ่งที่เข้าถึงยากเหมือน แต่ก่อน แรงบันดาลใจมากมายจากรอบตัว ที่เราสัมผัสได้ เพียงแต่ต้องเข้าไปศึกษาและมองให้เห็น และเลิกพูดได้แล้วว่า “ไม่มีแรงบันดาลใจในการทํางาน” เพราะมันอยู่ใกล้แค่นี้เอง ต่อให้ปัญหาอาจ ไม่ใช่ที่เนื้องาน แต่เป็นที่คนร่วมงานก็ตามที :)