ก็แค่ (หลง) ลืม ตัว..

ว่ากันว่าความพอใจของคนเราไม่มีที่สิ้นสุด เมื่อเห็นสิ่งที่ดีกว่า ก็ยินยอมพร้อมใจเดินหน้า เข้าไปหาแบบไม่รีรอ ทิ้งของเก่าที่มีอยู่อย่างน่าเสียดายเหมือนนิทานเรื่องหนึ่งที่ผมนึกขึ้นได้ ที่ชื่อ “หมาคาบเนื้อกับเงา” เรื่องมีอยู่ว่า มีเจ้าสุนัขตัวหนึ่งคาบเนื้อชิ้นโตข้ามแม่น้ํา เมื่อก้มลงมอง เงาตัวเองในน้ํา ก็หลงคิดว่ามีสุนัขอีกตัวที่คาบเนื้อชิ้นใหญ่กว่าอยู่ ก็เลยคลายเนื้อก้อนนั้นทิ้ง เพื่อแย่งเอาชิ้นเนื้อที่ใหญ่กว่า และกระโจนลงน้ําไปทันที ผลสุดท้ายก็ไม่เหลืออะไรเลย

แล้วอะไรคือเนื้อชิ้นใหญ่ ในชีวิตของความเป็นจริงที่เราคาบอยู่? ความสําเร็จ งาน ชื่อเสียง เกียรติยศ เพื่อน หรือคนรอบข้างรึเปล่า บางครั้งความทะเยอทะยานและความพยายามใน สิ่งที่เราต้องการ เป็นคําถามที่เราต้องถามตัวเองอยู่บ่อยๆ ว่ามันมากเกินไป หรือน้อยเกินไป คงไม่ ผิดถ้าใครจะคิดว่ามันต้องเดินต่อไปแบบมีเป้าหมาย แต่โปรดจงเตรียมใจพร้อมแบ่งรับ แบ่งสู้ไว้ด้วย เพราะอาจมีหลายอย่างที่ต้องเสียไปเพื่อแลกกับสิ่งที่ได้มา ในสิ่งที่หลงลืมตัวไปชั่วขณะหนึ่ง

หนทางข้างหน้ามีหลากหลายเส้นทางสําหรับบางคน แต่คนบางคนก็เหลือไม่มากนัก และต้องดิ้นรนพาร่างกายที่โชกเลือดไปด้วยแผลจากสนามรบ ไปสู่อีกสนามหนึ่งอีก จงอย่าหลงลืม เด็ดขาดที่จะนําพาเอาความฝันที่แท้จริงไปด้วย และใช้ความพยายามที่เกิดจากความรัก ความชอบอย่างจริงใจ อย่าคิดว่าจะต้องให้ได้มา ด้วยการใช้ความทะเยอทะยานและมันจะต้องเต็ม ไปด้วยผู้คนที่มาคอยยกย่อง นับถือ เพราะมัน “ไม่มีจริง...”