น้ํากับน้ํามัน

หลายสิ่งหลายอย่างมีสิ่งที่คอยปกป้องตัวของตัวมันเอง จากภายนอกที่แข็งแกร่ง ทนทาน อาจเปลี่ยนไปสู่ความเปราะบางที่อ่อนโยน เสมือนประหนึ่งประตูห้องโถงขนาดใหญ่ที่ไม่ได้ถูกล็อค เอาไว้ แต่เชื่อมถึงกัน และไหลเวียนสลับด้านกันอยู่ตลอดเวลา

แต่สิ่งที่ซ่อนอยู่ในปลายมุมของทั้งสองด้านคืออารมณ์ ความเชื่อ ความศรัทธา ในสิ่งที่ ตัวเองยึดถือ เราปกป้องตัวเองจากความจริง ความจริงในเรื่องที่จะทําให้เราสูญเสียและผิดหวัง จนปิดประตูตาย ต่อต้านความถูกต้อง แบบทองไม่รู้ร้อน ทั้งที่ในใจก็รู้อยู่เต็มอกว่าไม่ถูก หรือเรา ผ่อนปรนได้ต่อสิ่งรอบข้าง และหันมายอมรับความจริง เพื่อหาทางออกสักครั้ง

แต่ยังไงเสียความจริงก็ยังเป็นความจริง ที่จําเป็นต้องแยกแยะให้ออกจากกันว่าดี หรือ ไม่ดี และควรหรือไม่ควรที่จะปกป้องเอาไว้ ถ้าเห็นใครทําในสิ่งที่ผิด แม้ว่าจะเป็นบุคคลที่เราชื่นชอบ ก็ตาม อย่างความคิดที่ว่า นักการเมืองโกงได้ ยอมรับได้ แต่ต้องพัฒนาประเทศให้ดี เป็นต้น

การให้อภัย กับการให้โอกาสอาจจะเป็นคนละเรื่องกัน ไม่ได้หมายความว่าเราให้อภัยแต่ จะให้โอกาสทุกครั้งเสมอไป ซึ่งถ้ารู้สํานึกผิดจริงอย่างน้อยโอกาสจะวิ่งหาเขาเอง ถ้าเราไม่ได้หยิบ ยื่นให้ ซึ่งนั่นก็คงต้องพิสูจน์และใช้เวลากันต่อไป แต่กงจักรมีวันที่จะเป็นดอกบัวได้หรือไม่ เราคง บอกไม่ได้ หรือแท้ที่จริงแล้วก็อาจจะไม่มีหนทางเลยแม้แต่สักนิดเดียว เพราะคนเราเริ่มแยกแยะสิ่ง ผิดกับสิ่งถูกจากกันไม่ได้ไปเสียแล้ว